Wie ben ik
Ik ben Monique, geboren te ‘s-Hertogenbosch op 26 augustus 1970 en woonachtig in Sprang Capelle.
Mijn zoon Davy, geboren op 23 juli 1995, is mijn alles. Hij is mijn drijfveer om dit zware leven vol te houden en de reden om te blijven vechten.
Davy is een kanjer met een gouden hart. Ik hou van hem met heel mijn hart en ik ben enorm trots op hem!
Ik heb sinds 29 april 2003 een relatie met mijn grote liefde, steun en toeverlaat Dennis. Ik zou niet weten wat ik zonder hem zou moeten.
Dennis staat altijd voor me klaar en zorgt voor mij met alle liefde die hij in zich heeft. Niets is hem te veel!
Onze liefde is onvoorwaardelijk en voor altijd!
Op 24 december 2014 zijn wij getrouwd. Een ceremonie en feest was niet mogelijk door mijn slechte gezondheid. We hebben een heel klein trouwmomentje gehad met alleen een ja-woord.
Het was intiem, héél bijzonder en zeer liefdevol. Echte liefde!
In maart 2008 kwam Max, een Franse Bulldog van acht weken, bij ons wonen en hij was maakte meteen deel van ons gezin uit.
Ik was zo enorm blij met Max want door hem was ik niet meer hele dagen alleen thuis. Hij lag altijd gezellig bij mij op de bank. Max was mijn grote steun en toeverlaat.
Helaas is Max op 6 april 2013 overleden na een heftige tijd door een kwaadaardige tumor op zijn achterpootje. Max is en blijft onze lieve kanjer! We zullen hem nooit vergeten. Rust zacht lieve Max. We missen je enorm!! 
Op 27 april 2013 is Chenna, een Franse Bulldog, bij ons komen wonen. Het verdriet en de leegte die Max achter liet was zo groot dat er niet mee om te gaan was. Wij hadden een clowntje nodig om ons weer een beetje te laten lachen. Chenna was erg lief en rustig en we waren enorm blij met ons prinsesje. Ze werd mijn steun en toeverlaat en lag hele dagen bij mij op bed.
Helaas is Chenna op 3 augustus 2016 overleden aan de gevolgen van epilepsie. Chenna is en blijft ons prinsesje! De leegte die Chenna achter laat is enorm groot. We zullen haar nooit vergeten. Rust zacht lieve Chenna. We missen je enorm!!
Op 24 november 2018 is Franse bulldog Elmo, een herplaatser van 5 jaar oud, bij ons komen wonen. De tijd was rijp voor een nieuw bulletje in ons leven. Een clown die ons kan laten lachen door alle tranen heen. Elmo is erg lief, rustig maar hij kan ook heerlijk spelen met zijn knuffels of lekker liggen te bijten op zijn nylabone.
We zijn erg blij met Elmo en hij hoort al helemaal bij ons gezinnetje. Hij is een grote steun voor mij en ligt vaak lekker bij me op de bank.
We hopen héél lang van Elmo te mogen genieten!
Ik werkte al 13 jaar als administratief medewerkster bij een groothandel in verpakkingen. Ik was gezond en stond midden in het leven. Op 6 juni 2005 veranderde mijn leven compleet.
De uitslag van mijn uitstrijkje, pap 3b, bleek niet goed en ik moest geopereerd worden om de afwijkende cellen weg te laten halen. Door de ruggenprik, die ik ter verdoving kreeg, liep ik een liquorlekkage op die niet snel genoeg (h)erkend werd door de artsen. Er werd veel te laat ingegrepen en mijn klachten werden helaas chronisch omdat er jarenlang een lekkage was van hersenvocht.
Ik had veel last van hoofdpijn, misselijkheid, overgeven, overgevoeligheid voor geluid, ziek worden van meerdere geluiden door elkaar en snel bewegende beelden op televisie. Zodra ik op stond werd de hoofdpijn ondraaglijk en moest ik overgeven.
Helaas werd ik in de jaren er na alleen maar zieker en zwakker. Ik kreeg er vele andere klachten bij zoals extreme uitputting, spierpijnen, slapeloosheid, concentratie problemen, duizeligheid, hartkloppingen en hartritmestoornis, stijve nek en schouders, problemen met mijn geheugen, kon niet meer op woorden komen en naast geluid kan ik ook geen licht meer verdragen. En dan vergeet ik er waarschijnlijk nog wel een aantal.
Ik ben huisgebonden en lig hele dagen op de bank/bed met een zonnebril op. Bij veel omgevingsgeluid heb ik vaak mijn noisecanceling hoofdtelefoon op of oordoppen in om het omgevingsgeluiden te dempen.
Helaas (h)erkennen Nederlandse artsen chronische klachten na een liquorlek niet omdat volgens hen alle klachten verdwijnen zodra de liquorlek gedicht is. Al mijn klachten zitten volgens hen dan ook tussen mijn oren. Heel frustrerend omdat Professor E. Vandermeersch, Academisch anesthesist Faculteit Geneeskunde Leuven, daar een heel andere mening over heeft. Hij heeft ons uitgelegd dat klachten zeker chronisch kunnen worden als de liquorlek te laat behandeld wordt en PDHP (post-dural-puncture-headache) een waanzinnig gecompliceerd ding is.
We zijn later voor onderzoek en behandeling uitgeweken naar het buitenland. In april 2013 heb ik bij Professor de Meirleir in Brussel de diagnose chronische neuroborreliose en meerdere co-infecties gekregen. Later is deze diagnose nogmaals bevestigd door Dr. Schroeter door middel van Duitse bloedtesten. De behandelingen van deze artsen worden niet vergoed door de zorgverzekeraar. In Nederland wordt chronische Lyme niet (h)erkend omdat de artsen uitgaan van onbetrouwbare testen.
Mijn klachten zijn een combinatie van de gevolgen en schade door de jarenlange liquorlek en de ziekte van Lyme samen.
Vanaf februari 2013 kun je in mijn blog lezen over mijn gevecht tegen de ziekte van Lyme.
Als je interesse hebt in het lezen van mijn blog kun je via mijn contactpagina of per mail een wachtwoord aanvragen. Mijn blog is beveiligd in verband met vele persoonlijke gegevens.
[embedyt] http://www.youtube.com/watch?v=fyAE50LGBk4[/embedyt]
